با اوج‌گیری جنگ در فلسطین روایت‌های مختلفی از چرایی و خصلت جنگ مطرح می‌شود. در میان این روایت‌های گوناگون که هرکدام با نیت‌های مشخص سیاسی مطرح می‌شوند یافتن روایت صحیح نیازمند بررسی موارد مشابه تاریخی و مقایسه‌ی آن‌ها با یکدیگر است. برخی از این روایت‌ها «رزمندگان فلسطینی را نیروهایی خشن و جنگ‌طلب می‌بینند که نه تنها کمکی به وضعیت مردم فلسطین نمی‌کنند بلکه با دمیدن در آتش جنگ شرایط را برای آنان سخت‌تر می‌کنند». در سوی دیگر روایت‌هایی «جنگ در فلسطین را یک جنگ دینی و در واقع مقاومت فلسطینیان را مقاومتی اسلامی می‌بینند که صرفاً برای دفاع از مقدسات دینی انجام می‌شود» وبه این ترتیب این مقاومت را مقاومت مسلمانان در مقابل یهودیان تفسیر می‌کنند. بنابراین جنگ در فلسطین یا «محصول خشونت بی‌منطق نیروهای فلسطینی است» یا «جنگی دینی بر سر مقدسات».برخلاف این روایت‌ها با نگاهی به تاریخ نه چندان دور می‌توان دید که اشغالگری و ستمِ یک نیروی مهاجم علیه مردم بومی یک منطقه یا کشور، محدود به یک کشور یا ملت به خصوص نیست.این مساله بارها به اشکال مختلف و در نقاط مختلف دنیا تکرار شده و در هر مورد با مقاومت بومیان آن کشور و ملت تحت اشغال مواجه شده‌است. مقاومت‌هایی که هر کدام صحنه دلاوری‌ها و ازخودگذشتگی انسان‌هایی آزاده از یک طرف و جنایت و درنده‌خویی اشغالگران در طرف مقابل بوده‌است. مبارزه‌ی دلاورانه‌ی ویتنامی‌ها علیه ارتش اشغالگر آمریکا و بیرون راندن اشغالگران از سرزمین‌شان، مقاومت و پیروزی مردم لیبی علیه تجاوز و استعمار ایتالیا، مقاومت الجزایری‌ها علیه استعمارگران فرانسوی و در نهایت کسب استقلال ملی خود و موارد بسیار دیگری که همگی گواه بر این است که هیچ ملتی، اشغالگری و زورگویی را تاب نمی‌آورد و با چنگ و دندان علیه تجاوزگران ایستادگی می‌کند و این مقاومت ربطی به دین ومذهب خاصی هم ندارد و از دل رنج توده‌های ستمدیده توان می‌گیرد.یکی از نمونه‌های درخشان مقاومت مردمی علیه اشغالگری، مقاومت قهرمانانه‌ی مردم ایتالیا علیه اشغالگران فاشیست در کوران جنگ جهانی دوم است. پارتیزان‌های ایتالیایی به پیشتازی نیروهای سوسیالیست که حمایت تمام قد مردم از پیر و جوان و کودک و همه‌ی جریانات سیاسی و مذهبی را پشت سر خود می‌دیدند در سال 1943 مقاومتی سرسختانه را علیه نیروهای اشغالگر آلمانی شکل دادند که خشونتشان علیه اشغالگران هیچ تفاوتی با خشونت نیروهای فلسطینی نداشت. آن‌ها در نهایت موفق شدند اشغالگران را در سال 1944 از کشورشان بیرون برانند.
دو ماه پس از پیروزی مقاومت مردمی ایتالیا کارگردان مطرح ایتالیایی «روبرتو روسلینی» اقدام به ساخت فیلمی درخشان به نام «رم شهر بی‌دفاع» در ستایش این مقاومت کرد. این فیلم یکی از برجسته‌ترین فیلم‌های «نئورئالیسم» ایتالیا است. فیلم‌های این جنبش سینمایی که پس از جنگ جهانی دوم تا اواسط دهه‌ی 50 میلادی ادامه داشت تاکید زیادی بر نزدیک شدن به واقعیت چه در فرم و چه در محتوا داشتند و از هر گونه مولفه‌ای که باعث دوری از واقعیت می‌شد پرهیز می‌کردند. روسیلینی در این فیلم هم بر این اصول پایبند است و می‌کوشد با استفاده‌ی ترکیبی از بازیگران حرفه‌ای و نابازیگران و لوکیشن‌های طبیعی و بدون دخالت‌های جلوه‌های سینمایی، تصویری مستندگونه از مقاومت مردم ایتالیا عرضه کند. از برجسته‌ترین قسمت‌های این فیلم روایت تلاش کودکان برای مبارزه‌ی مسلحانه از جمله بمب‌گذاری است. همین‌طور حمایت‌های کشیش فیلم از پارتیزان‌های خداناباور جلوه‌ای از اتحاد و یکپارچگی همه‌ی آحاد مردم ایتالیا را با هر دین و عقیده‌ای علیه دشمن مشترک اشغالگر به نمایش می‌گذارد. دیدن فیلم دلپذیر «رم شهر بی‌دفاع» با همه بی‌تکلفی‌های نئورئالیستیش می‌تواند تصویری روشن از مقاومت علیه اشغالگری را پیش چشمانمان بگشاید. باشد که با دیدن این فیلم نگاهی دقیق‌تر به تحولات فلسطین داشته‌باشیم و رزمندگان فلسطینی را نه عده‌ای جنگ‌طلبِ ماجراجو و نه سربازانی مسلمان در یک جنگ صلیبی که تجلی مقاومت همه‌ی فلسطینیان علیه اشغالگران صهیونیست ببینیم.
